شكار كبك در قبل از اسلام توسط شاهزادگان، امرا، سپاهيان و حتي شكارچيان معمولي رايج و متداول بودهاست. معمولاً گونههاي «كبك دري» و «كبك سي سي» و «كبك شني» از رايج ترين گونههاي كبك بودهاست. در دوره اسلامي نيز شكار كبك ادامه يافت و امروزه شكار آن در بسياري از استانهاي كشور رايج و متداول است. فصل شكار كبك در ايران در اواسط تيرماه ميباشد و تقريباً در اواسط تيرماه جوجههاي كبك به سن سه ماهگي رسيده و ميتوانند جدا از پدر و مادر به زندگي خود ادامه دهند. شكار كبك به روشهاي مختلفي صورت ميگيرد و در آن از ابزارهاي متفاوتي نظير: تور، تله و اسحله شكاري استفاده ميشود. راحت ترين روش براي شكار كبك، گذاشتن تله در اطراف منابع آب است كه در چنين حالتي بايد بامداد و يا هنگام غروب خورشيد در كنار اين منابع آبي در كمين نشست و پس از رسيدن كبكها به اين منطقه آنها را با تور و يا تله شكار كرد و معمولاً در اين روش از سوتهاي مخصوصي استفاده ميشود كه ميتوانند صدايي شبيه صداي كبك توليد نمايند و برخي از افراد نيز اقدام به ضبط صداي طبيعي كبك نر نموده و با پخش آن تلاش ميكنند تا كبك را به نزد محل تله گذاري شده فراخوانند. گروهي ديگر از شكارچيان نيز براي شكار كبك از سگهاي شكاري استفاده ميكنند در اين روش سگهاي شكاري را در بين درختچهها و چمن زارهاي محل سكونت كبك رها كرده و سگ پس از يافتن كبك اقدام به شكار آنها مينمايد. استان كردستان يكي از استانهاي كبك خيز كشور است كه شكار كبك در آن بسيار رايج و متداول است.
چند عكس از شكار كبك در ايران در ادامه مطالب